silik bir gölgenin içine düştü şehir
yangından kurtulan evlerde hala mücadele
küllerin arasında bir taş, değerli olmalı
ruhları yaralayan alevin bile yok edemediği taş
her tarafta yaralılar, gövdesi kömür kollar, aksayan kalpler
silik bir gölgenin içine düştü şehir
insanlar toz parçaları gibi dağılıyor meydanlarda
umursamak elde değil, umarsızlığın ini şehir
toz parçacıkları dumana bırakıyor kendini
yumuşak bir yatak sanıp ölümün izlerini
silik bir gölgenin içine düştü şehir
odamın duvarları boş, eşyalar üstüste
öldürücü bir cinnet anı konuyor pencereme
perdeler kapalı, perdeler kapalı
görmüyorum cinneti, duymuyorum
kulaklarım kapalı, gözlerim kapalı
inkar ediyorum bir yangın mahallinden kaçtığımı
dumana sığınıp unutmaya çalıştığımı
haziran 2008
2 comments:
ama çok yürek burkan bi şiir olmuş bu ): insanın içi titriyor okurken.
tozların kendilerini, kanıp da, dumana bırakması; sonra da şairin dumana sığınması, perişan olması sanki, yenilgiyi kabul etmesi ):
--
büyük londra yangını resmi de tam oturmuş şiire.
dün gece buldum bu şiirimi. bana bi dönemimi hatırlattı tekrar tekrar okuyunca. yine de iyi olmuş. =) teşekkür ederim..
Post a Comment