ölüm sonrası sızlanış

öldüm işte

evimde puslu gece

duvarlar, yalnızlık ve aynı hikaye

eskidi bedenim

-tazeydi, yirmiüçünde-

doydu günlerine

-bir yanda söverken yazgı-

adalet fesat karıştırmış kefesine

ölçüsüz usturası,

kesti nefesimi kör ece

ve öldüm işte

sokaklar unuttu adımı

küçüldüm, ufalandım

pabucuna bulandım akşamcıların

yaş olsaydı etim

dikilirdim hemen köşede

sorardı adımı bir adam:

"adım yok, işine bak aslanım.."

ve öldüm işte

sofularla soysuzların karıştığı

bir nice aleme gömüldüm

aynı burası da

hep gece, hep tek başına

çarpa dursaydı yüreğim

ben yine hapsolmuşum

hiçyerin dibinde